Trots, blijdschap en verdriet. De omvattende woorden van de dag.
De dagen zijn voorbijgevlogen: vandaag was de dag van afscheid. Afscheid niet alleen van de buddy’s maar ook van dit bijzondere avontuur.
De dag begon met de afsluitingsceremonie. Het doel van de ceremonie was om samen met de lokale gemeenschap het Going Global project goed af te sluiten en te laten zien wat we allemaal van elkaar hebben geleerd. De leraren van het primair en secondair onderwijs, de ouders van sommige buddy’s, de wethouders van onderwijs van het lokale district, de schoolhoofden van Luwero S.S, de CEO van de Edukans divisie in Oeganda en de betrokken personen van de lokale partner: organisatie ELECU.
De ceremonie bestond uit speeches van leerlingen, docenten en schoolleiding. Alle buddy-koppels hadden de afgelopen dagen hard gewerkt om de ceremonie goed voor te bereiden. Een deel van de leerlingen heeft gedichten voorbereid en voorgelezen, anderen hebben een toneelstuk over de kansen die onderwijs biedt voorbereid en een andere groep heeft op een bestaand nummer (“Girl on fire” van Alicia Keys) een nieuwe inspirerende songtekst geschreven.
I am me
Who is that?
Is that the person others see?
Just my body or the way I smile, cry and laugh.
Or is it something else?
I think, it is the person I think I am?
The person with the brain and thoughts, who helps me go through all my ups and downs
I think, the way I stand in life, makes me who I am.
If I can dream it,
I can do it.
If nobody believes in me.
I’ll believe in myself
I will make myself happy
I will take care of myself
Make me the best version I can be
And maybe I will even be able to inspire others.
When I look at the things, I already reached, I am proud.
Proud of myself and the people who helped and inspired me.
I am thankful for the life I have been given.
For the people I have been able to meet
For all of the times that someone has put a smile on my face.
My thankfulness is not focused on the big
The most thankful I am for myself
For the way I think or how I now take care of myself
Blessed for all the loving people around me.
Smile every day, that is what is most important to me.
A day without a smile is not a day.
And don’t take me wrong on that one.
There is no happiness without the downs.
My downs have made me stronger, has made me learn how to appreciate life more and understand how much I have.
I hope me in the future will be loving.
I hope people will see me as a girl who acts like how she truly wants to be and that is really what and who I am.
I hope me stays me and that me will be happy because that’ll be the only thing I’ll wish for me.
- Sophie
Na de ceremonie was het helaas tijd om afscheid te nemen van de buddy’s. Alle leerlingen hadden cadeautjes gekocht en een afscheidsbrief geschreven. Alle koppels hebben een rustig plekje opgezocht om de laatste woorden met elkaar te wisselen. Dit was emotioneel voor allen van ons, er zijn ook veel tranen gelaten.
“Knowing you was the best thing that has happened in my life. You became that one brother I wished to have. You comforted me through all my sorrows and became my shoulder to cry on.”
Dit was een afscheidszin van een Oegandese buddy. Deze laatste dagen waren zo intens, dat het de buddy niet gelukt is om meer te schrijven dan deze drie prachtig diepe zinnen. De buddy voelde zelfs na enkele dagen al zo een diepe band dat Emile als een broer voelde.
- Fien en Indra
Afscheid
Vandaag is dan toch eindelijk het moment gekomen om afscheid te nemen van de buddy’s en zit de samenwerking erop.
Om dit allemaal officieel te maken is er een uitgebreide afscheidsceremonie gepland waarbij belangrijke onderwijs officials, board of directors, Edukans Oeganda, directeur van de school, de leerlingen en docenten aanwezig zullen zijn. Een prachtige ruimte is ingericht en alles is voorbereid tot in de puntjes, dus: wat kan er misgaan?
Tussen 09:00 en 10:00 uur is de inloop van de gasten. In de zaal krijgen zij zelfs een programma uitgereikt. Hier staat mooi in staccato aangegeven wanneer welk onderdeel plaats gaat vinden. Zelfs de presentator begint op tijd en dat is voor Oegandese begrippen niet vanzelfsprekend. Trouwens, als ik eraan denk, in Nederland ook niet.
Het programma wordt gestart met het Oegandees volkslied, een prachtig nummer waar terecht de nationale trots van afspat. Oegandezen houden van hun land en ‘be welcome’ is hun credo. Het volkslied werd gevolgd door gebed en openingstoespraak.
De ceremonie kent vele onderdelen van geweldige koorzang in het Oegandees tot waarom onderwijs zo belangrijk is voor deze kinderen. Nadat het laatste gebed geklonken heeft is het inmiddels 14:30 uur en heeft het programma 2:30 uur vertraging opgelopen, maar dat is niet erg. Deze dag is wederom inspirerend geweest en heb nog meer meegekregen wat ik in mijn eigen rugzakje voor de toekomst kan gebruiken. Na de lunch komt het afscheid met mijn buddy Catherine en de brok stijgt in mijn keel, de tranen schieten in mijn ogen. Ga ik mijn gepassioneerde buddy ooit nog zien?
Maar eigenlijk klinkt afscheid zo definitief en is dat dan wel zo? Als ik één ding hier geleerd heb, is dat hoewel we afscheid nemen, dit geen vaarwel hoeft te zijn. Het is niet definitief laat iedereen merken, want iedereen wilt in contact blijven via mail of WhatsApp. Bovendien zijn we geestelijk met elkaar verbonden. Zelfs wanneer ik nu dit artikel schrijf neemt onze reisdeelnemer Mitchell op bijzondere wijze afscheid van zijn buddy en ook hier wordt het woord “afscheid” vervangen door “we houden contact”.
Prachtig dat in de huidige tijd 7000 kilometer vervangen kan worden door social media en zo geen blijvend afscheid meer is. Dit geeft een enorme troost en toch rollen bij mij de tranen over de wangen als ik er nu aan terugdenk.
Niet vaarwel, maar tot gauw Luwero, buddy’s en reisgenoten.
- Mario
Farewell
Today has finally come the moment to say goodbye to the buddies and our cooperation is done. To make this all official there has been an extensively farewell ceremony organized where important education officials, board of directors, Edukans Uganda, principal of the school, de students and the teachers will attend. A beautiful space is made ready and everything is well prepared so what can go wrong.
Between 09:00 and 10:00 a.m. the guests can come in the room and even gets a programme reached. On this programme in nice staccato way the visitor can see which item will take place on what time. Even de presenter starts on time and that is for Ugandan ways not always a given thing. Even when I think about it, not even for The Netherlands.
The programme is being started with the anthem of Uganda. A beautiful song were they’re national pride is being showed. Ugandan people love their country and be welcome is the creed. Followed by a prayer and opening speech.
The ceremony has many parts from an amazing choir in Ugandan language till the part why education is so important for these children. After the last prayer has been said strikes the clock 14:30 p.m. and has the program sustained a delay of 2:30 hours, but that’s o.k. Because this day was again very inspiring and got even more items for my backpack to use in the future. After the lunch comes the farewell with my buddy Catherine and the emotion is rising, tears get in my eyes. Am I going to see my passionate buddy again?
But actually, farewell sounds so definitive and is that truly correct? If I one thing have learned here is although we say goodbye it doesn’t have to be farewell. It will not be a definitive thing let everybody know, because everybody wants to stay in contact by mail or WhatsApp and there will always be a spiritual connection.
Even when I write this article a fellow travel companion takes his goodbyes to his buddy on a very special way. Here doesn’t come the word “farewell” but is being replaced by “we keep in touch”. Isn’t it beautiful that in current times 7000 kilometers can be replaced by social media and that there no permanent goodbyes are. This gives me great comfort and though the tears are rolling down my face if I think back.
Not farewell, but see you soon Luwero, buddies and travel companions.
- Mario
Reacties (10)